ဆရာေဖျမင့္ဘာသာျပန္ထားတဲ့ CHICKEN SOUP FOR THE SOUL

ဆပ္ကပ္

လူေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႔ဘ၀မွာ
အေကာင္းဆံုး အစိတ္အပိုင္းဆိုတာ
မၾကီးက်ယ္တဲ့၊အမည္မေဖာ္တဲ့၊အမွ

တ္တရျပဳမေနတဲ့
အၾကင္နာ၊ေမတၱာ အျပဳအမူေလးမ်ားပါ။
                                                   ၀ီလ်ံဒ္စ၀ပ္

    ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ေလာက္က ျဖစ္သည္။ အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္ကပ္ပြဲအတြက္ လက္မွတ္ တန္းစီေနၾကသည္။ အေတာ္ၾကာ ေစာင့္ဆိုင္းျပီသည့္ေနာက္တြင္ လက္မွတ္ေပါက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားမွာ မိသားစုတစ္ခုသာ က်န္ေလသည္။
    သည္မိသားစုကိုၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ေနမိသည္။ ကေလးခ်ည္း ရွစ္ေယာက္ပါသည္။ တစ္ေယာက္မွ် ၁၂ ႏွစ္ျပည့္ေသးပံုမရ။ သူတို႔အသြင္အျပင္ေတြ ၾကည့္ယံုျဖင္ပင္ ေငြေၾကး ျပည့္ျပည့္စံုစံုထဲက မဟုတ္ေၾကာင္း သိႏိုင္သည္။ အ၀ိတ္အစားေတြက အဖိုးတန္ထဲက မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ကေလးေတြက အမူအရာ ယဥ္းသည္။ မိဘမ်ားေနာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီးတန္းစီေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ႏႈတ္ကမူ ညဘက္တြင္ သူတို႔ၾကည့္ရမည့္ ဆပ္ကပ္လူပ်က္မ်ား၊ ဆင္လိမၼာမ်ားႏွင့္ အျခာျပကြက္မ်ားအေၾကာင္းကို အားတတ္တေရာ ေျပာဆိုေနၾကသည္။ သူတို႔ေလးေတြခမ်ာ ဆပ္ကပ္ပြဲ တစ္ခါမွ်  ၾကည့္ဖူးၾကဟန္ မတူ။ သည္ညကေတာ့ သူတို႔ဘသမွာ တကယ့္အမွတ္တရည ျဖစ္ေတာ့မည့္ ပံုမ်ိဳး။
    အေဖႏွင့္အေမက အုပ္စုထိပ္မွာ ၀မ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူသည့္ အသြင္အျပင္မ်ားျဖင့္ ရပ္ေနၾကသည္။ ကေလးေတြ၏ မိခင္ကခင္ပြန္းသည္၏ လက္ကိုကိုင္လ်က္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္ေနပံုမွာ 'ေမ့ခ်စ္သူလူစြမ္းေကာင္းၾကီး' ဟုႏႈတ္ခြန္းဆက္ေနဘိအလား အထင္ၾကီးမႈ။၊ ေလးစားမႈ လကၡာဏာေတြ အျပည့္ပါသည္။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း'အားကိုးစမ္းပါ အခ်စ္ရယ္' ဟုခြန္းတံု႔ျပန္ေနသည့္ႏွယ္ ဂုဏ္ယူေသာ အျပံဳးႏွင့္ခ်စ္ၾကည္ႏူးစြာ ၾကည့္သည္။
    သည္အခိုက္ လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးက အေဖလုပ္သူအား လက္မွတ္ ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ယူမလဲ လို႔လွမ္းေမးသည္။
    'ကၽြန္ေတာ္ ကေလးလက္မွတ္ ရွစ္ေစာင္နဲ႔ လူၾကီးလက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္ လိုခ်င္ပါတယ္၊ အဲဒါမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုး လာလို႔ရမွာ' သူက တက္တက္ၾကြၾကြပင္ ေျဖသည္။
    အမ်ိဳးသမီးက လက္မွတ္ခ ႏႈန္းထားမ်ားကို လွမ္းေျပာသည္။
    ဇနီးသည္က သူ႔ခင္ပြန္းသည္၏လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ျပီး ေခါင္းလည္း ငံု႔သြားသည္။ အမ်ိဳးသား၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္. သူေရွ႕သို႔ အနည္းငယ္ တိူးကာ "ဘယ္ေလာက္ဗ်ာ" ဟူ၍ေမးသည္။
    လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးက ေစ်းႏႈန္းထားမ်ားကို ထပ္ေျပာသည္။
    အေဖလုပ္သူမွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္ မပါ။
    သို႔ေသာ္ သည္အခ်ိန္ကိမွ သူ ေနာက္ဘက္ လွည့္ကာ ကေလးေတြကို အေဖ့မွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္မပါလို႔ သည္ည ဆပ္ကပ္ၾကည့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဟု ူဘယ္သို႔ ေျပာထြက္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
    ျဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုကို ျမင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကအက်ႋအိတ္ထဲ လက္ႏႈိက္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္လာျပီးေနာက္ ေျမၾကီးေပၚ အသာပစ္ခ်သည္။ (ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခ်မ္းသာသူမ်ား မဟုတ္ေၾကာင္းၾကားျဖတ္ေျပာလိုပါသည္။) ထို႔ေနာက္ အေဖပဲ သည္ပိုက္ဆံကို ျပန္ေကာက္ကာ ကေလးဖခင္ ပခံုးကိုသြားပုတ္ျပီး ေျပာသည္။ "ဒီမွာခင္ဗ်၊ ေစာေစာက ခင္ဗ်ားအိတ္ထဲက ထြက္ကိသြားတယ္"
    အေဖဘာလုပ္ေနသည္ဆိုတာ ထိုပုဂၢိဳလ္ ေကာင္းစြာနားလည္လိုက္ပါသည္။ ဘယ္သူ႔ဆီမွာမွ သူလက္ျဖန္႔ေတာင္းခံခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သည္လိုအသည္းအသန္ အေရးတၾကီးအခ်ိန္၊ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္အရွက္ၾကီး ရွက္ရမည့္ အျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳအံ့ဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေပၚေပါက္လာသည့္ သည္အကူအညီအတြက္ သူတကယ္ဘဲေက်းဇူးတင္သြားခဲ့သည္။ အေဖ့မ်က္လံုးအစံုကို သူ စူးစိုက္၍ၾကည့္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ကိုင္ထားေသာ အေဖ့လက္ကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္ကာ တုန္ယင္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုသည္။
    "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ တကယ့္ကို ေက်းဇူးပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုအတြက္ပါ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ" သည္လိုေျပာရင္း သူ႔ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ လိမ့္ဆင္က်လာသည္။
    အေဖႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ကားဆီ လွည့္ျပန္ကာ အိမ္သို႔ပဲ ေမာင္းလာခဲ့ၾကသည္။ အဲသည္ည ဆပ္ကပ္ပြဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသြားၾကပါ။ သို႔ေသာ္ သည္ညသည္အခ်ည္းႏွီးေတာ့ လံုး၀ မဟုတ္ခဲ့ပါ။